Jeżeli jakaś kapela na to zasługuje to piszę jej recenzję kilka razy, za każdym razem inną z innymi spustami i inaczej się nad nią pałując. Benighted jest kapelą, dla której realnie planowałem pojechać do Wiednia w środku zimy, na całe szczęście okazało się że jednak przyjadą do komunistycznego kraju jakim jest Polska i zagrają w Krk. To będzie mega rozkurw i mam nadzieję że krew się poleje.
Identisick, to jest druga z tych płyt francuzów, która zasługuje na miano uber technical death metalowej, jest jakieś dwa i pół raza lepsza od poprzedniczki i jakieś 3,5 raza gorsza od Icon.
Mimo to, Litchy albo przezywał wielokrotny orgazm inwencyjny i to wielokrotnie, albo jest po prostu geniuszem. Te kompozycję, które ten pan wykonuje budzą we mnie przekonanie że Francja ma coś brutalniejszego niż Jerome Le Banner ( a nie łatwo jest być brutalniejszym niż ten kick boxer) Riffy na tej płycie bazują na tym samym na czym będą już bazować aż do (genialnej) Asylum Cave (co będzie dalej, się będzie zobaczy) czyli tzw przejściach. Z szybkich do wolnych, ze średnich do mniej średnich, z wolnych do mniej szybkich, i taki wolno kompozycyjny burdel przez cały czas... a to jest najpiękniejsze co można sobie wysłuchać... cała galopada pogmatwanych zagrywek i masa pomysłów w jednym utworze - zero nudy i totalny kontrolowany chaos - coś jak obecna gospodarka Singapuru (najbardziej kapitalistycznego kraju na świecie).
Słuchając tego mam wrażenie że jestem w zakładzie dla obłąkanych, tam dzieje się masa rzeczy na raz, do tych samych drzwi dobijają się różne rodzaje psychopatów, w okno patrzą mi przeróżne mordy o nieznanych nauce wyrazach, którzy obdarzeni są chorymi umysłami. Solówki bardzo lekkie acz potrafią komponować się z twardym, technicznym brzmieniem gitary prowadzącej. Perkusja - zawsze mocna jak karabin Kalasznikowa (Który teraz raczej nie jest dumny ze swojego rewelacyjnego wynalazku). Bas - który momentami przejmuje inicjatywę, co dodaje takiego smaczku jak pomidor w guacamole na nachosie. Mimo że robi to na krótko, te klangi potrafią zdziałać tyle żeby sprawić że dzięki nim utwór nabiera smaku.
I oczywiście Truchan... który ma chyba z 5 par strun głosowych - od arcy wysokich screamów, poprzez dość wysokie growle, aż do gutturali (wcale nie najlepszych na świecie... ale kurwa, trudno być najlepszym w każdym rodzaju wokali) i ciężkich świniaków na wydechu przez tylną część gardła... najlepsze jest to że on łączy świnie na wydechu z growlami (za co go kurde kocham, bo takie wokale są dla mnie poezją) dlatego każda samogłoka "i" brzmi tak cholernie ciężko jak młot do prostowania podestów pod kabiny w koparkach firmy JCB.
A sama płyta, przejeżdża przez parady równości jak spycharko ładowarka Caterpillara, nie zostawiając żywych na drodze.
Wybaczcie że nie opisuje każdego utworu po kolei, ale to by było nudne.     
Ogólny zarys Identisicka to opuszczony szpital, pełen krwi i trupów... pełen mózgów, i myśli...
Bo było nad czym myśleć słuchając tego totalnego pojebaństwa, które wydobywa się z głośników. Brzmienie jest suche, tak jak suchy jest umysł udręczonego psychopaty, który całe życie siedzi na fotelu i wierzy w to że kiedyś będzie zdrowy. Ale to nadaje tej płycie dodatkowych walorów, bo powoduje że każdy riff tnie skórę na szyi jak katana samurajska wykonana tradycyjną metodą w Japonii - Kraju Wiśniówką Płynącym ( czy jakoś tak).
Polecam każdemu kto nie zna, Lipie nie polecam bo Lipa zna i nie raz się masturbował przy tej płycie, ja nie będę fałszywie skromny i powiem że też miałem mokre sny o nowej płycie francuzów. ONI są jak Immolation, co płytę lepsi... Jak Singapur - z roku na rok bardziej konkurencyjny, albo jak Caterpillar z roku na rok coraz bardziej wydajny.
Ocena ?
11\10