Uważam, że nie. W ich debiucie od początku było thrash czuć, a power balansuje pomiędzy tymi gatunkami. Niekiedy określa się to speedem – ale ustosunkuję się do tego w lekcji IV.

Lekcja II: Niepowstrzymywalna siła – AGENT STEEL

Agent Steel od samego początku upodobali sobie tematykę związaną z teoriami spiskowymi, kosmitami i niewyjaśnionymi zjawiskami którą ubierali w niesamowicie dynamiczną muzykę. Zespół wyraźnie można podzielić na dwa okresy, każdy z nich jest z innym, charakterystycznym wokalistą. Pierwszym (i znów aktualnym) z nich był John Cyriis, którego wyjątkowo wysoki śpiew stanowił jeden ze znaków rozpoznawczych grupy. Drugim, w późniejszym okresie – już w 90 latach był Bruce Hall, który jest jednym z ciekawszych metalowych śpiewaków jak dla mnie.

Agents Of Steel
Ten Fists of Nations
Into the Nowhere


--------------------------------------------------------------------------------------------

Lekcja III: Płonąca gwiazda – HELSTAR

Kolejny z bardziej znanych amerykańskich zespołów umiejętnie prezentujący omawiany tutaj nurt. Grali w latach 80, w 90 ich era przeminęła albowiem spłodzili tylko jeden tytuł, który nie przyjął się specjalnie dobrze,  ale na szczęście na dobre wrócili do gry w drugiej połowie zeszłej dekady.
Cztery pierwsze albumy uważam za obowiązkowe dla fanów PPM:

Burning Star
Destroyer
The King Is Dead
Baptized In Blood

----------------------------------------------------------------------------------------------

Lekcja IV: Speed a power metal.

Tym razem nie o konkretnym zespole, a o zagadnieniu o ktore zapytał mnie kiedyś jeden adept stali. Z miejsca zaznaczam, ze nie mam dyplomu związanego z muzykoznawstwem i odpowiem tak jak ja to widzę, czy też raczej słyszę na podstawie ostatnich 10 lat zapoznawania się z tą muzyką. Chętnie wysłucham ewentualne kontrargumenty.

Otóż speed metal jak sama nazwa sugeruje jest muzyką metalową graną bardzo szybko i był to termin głównie używany we wczesnych latach 80. Pierwsze wzmianki o speedzie pojawiły się przy okazji rewolucji zwanej NWOBHM, niekiedy określało się zespoły że grały heavy/speed (np Motorhead, choć w ich przypadku różne tytuły padały) .Współcześnie określenia tego używa się  do opisania wydawnictw które – jak na mój gust – stanowią pomost pomiędzy heavy metalem a raczkujacym wówczas thrash metalem, do np taki wariactw jak chociażby debiut Exciter, Slayer, Anthrax itp. W pewnym momencie nastąpił jednak rozłam speedu – bardziej zheavymetalizowany speed (teraz już coraz śmielej określany thrashem) przybrał nazwę power metalu, zaś jego bestialskie, bardziej nieokrzesane agresywne oblicze ostatecznie zostawiono pod nazwą niezmienną do dziś – thrash.  Więc różnica między speedem a powerem jest dość płynna, ten ostatni moim zdaniem charakteryzuje się bardziej wyrównanymi proporcjami pomiędzy hm a tm.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Lekcja V: Misjonarze miłosierdzia – PARIAH

Choć styl charakterystyczny dla Ameryki Północnej był głównie tam tworzony, błędem byłoby twierdzenie jakoby występował on tylko w tamtym rejonie. Rzućmy uchem na Brytyjską formację Pariah, która wyłoniła się poniekąd z cenionego w podziemiu w tamtych czasach SATANa (mieli swego czasu tego samego wokalistę).

Killing For Company
o ile można się tutaj spierać i utwory z debiutu bardziej naciągnąć na stronę thrash niż power, o tyle następny album jest znakomitym przykładem power metalu:

Missionary of Mercy
Puppet Regime

Ale przez to błędne rozeznanie mało ludzi kojarzy te zespoły i na dodatek wyrabia sobie błędne wyobrażenie o całym gatunku. To jakby ktoś patrzył na black metal przez pryzmat Cradle of Filth.

Lekcja VI: Historia pewnego tyrana...

Tutaj poświęcimy chwilę na zapoznanie się z projektami w których występował jeden z najlepszych śpiewaków, rewelacyjny wokalista Harry Conklin, znany także pod ksywą The Tyrant (jak i Leviathan Thisiren). Harry jest chodzącą definicją powermetalowego wokalu, a trzy zespoły w których występował (śpiewał także w RIOT, ale na koncertach), z naciskiem na pierwszy to kanon tej muzyki. Zaczynamy:


1 ) Nie okazując litości słabym czyli JAG PANZER.

Choć dyskografia tego własnego projektu mistrza Harrego jest wspaniała, zwłaszcza należy zwrócić uwagę na debiutancki album Ample Destruction, który w połowie lat 80 przyczynił się do drastycznego spadku populacji pozerów. Niestety od wielu lat nie jest wznawiany, a pozyskanie starych wydań do łatwych nie należy, choć czasem krążą na allegro za niemałe kwoty.

Generally Hostile
Harder Than Steel
Black
Cold Is the Blade (And the Heart That Wields It)

2 ) Metal z piekła czyli... SATAN'S HOST

Ta brudna, syfiasta wręcz diabelska kapela z podziemia lat 80 bezlitośnie wywraca do góry nogami pogląd każdego kto wychowal się z niezachwianym przekonaniem, że power to słodki cukierkowy metal. Wystarczy wsłuchać się w opętańczy riff tytułowego kawałka by jasno zdać sobie sprawę, że power metal to nie przelewki i jest tu nie mniej szatana niż w black metalu.

Metal From Hell
Black Steele

po odejściu Harrego chłopaki z SH reaktywowali się jako zespół stricte blackmetalowy i choć niczego konkretnego nie zwojowali, to tworzyli dobrą muzę. Jednakże Harry musiał wrócić i wytłumaczyć im co i jak i tak powstał jeden z najpotężniejszych albumów ubiegłego roku – nowy album SH, gdzie power metal wchłonął blackmetalowe pierwiastki z poprzedniego okresu:

Before The Flame

3 ) Wygrany / Przegrany? Oczywiście, że wygrany! – TITAN FORCE

Młody zespół z Kolorado potrzebował dobrego wokalisty, a co mogło być lepszą propozycją niż połączenie sił z HC? Osobiście najmniej mi przypadł do gustu ten projekt, ale to w żadnym wypadku nie oznacza, ze jest słaby – ciągle mamy do czynienia ze świetnym power metalem, tym razem jest on bardziej progresywny:

Chase Your Dreams
Toll Of Pain
Winner / Loser

Zanim więc następnym razem czytelniku zadeklarujesz, ze powermetalowym wokalistą nr 1 jest Fabio Lione przypomnij sobie lekcję VI.

Ostatnio edytowany przez Izlude (2012-09-01 16:23:25)

Z pała metalu znam Helloween, Blind Guardian (tylko tego słucham!) i takie shity jak HammerFall czy DragonForce albo Rhapsody (of Fire) i.. kurwa! Te trzy ostatnie zmuszają mnie do hejtowania tegoż gatunku. Ja nie mogę tego znieść. Nie dość, że jakieś starcze głosy, które brzmią, jakby mieli po 60 lat, podczas, gdy mają najwyżej ze 40, za dużo vibrato... ZAWSZE I WSZEDZIE, a do tego te nudne 20-kurwa-minutowe pseudo-solówki. Chętnie posłucham czegoś z `prawdziwego power metalu`. ; D

Z tym thrashem to konkretnie chodziło mi o JP, wcześniej, owszem można było usłyszeć przygrywki thrashowe.

A co do tych fanów Dimmu, to chodziło mi o takich, którzy nie znają tego "prawdziwego" blacku z piekła rodem tylko ten bardziej komercyjny i mogą się zdziwić. Ja sam nie wybrzydzam i niektóre kawałki Craddle też lubię za, choćby, przebojowość.

Toż ja nie jadę po Dimmu i nie wytykam palcem! Podchwyciłem miniwątek o blacku Izlude tylko. Konkretnie chodziło mi o to, że nie jeśli ktoś patrzy na cały podgatunek z perspektywy jednego zespołu to dużo traci, ale nie koniecznie musi żałować, ponieważ różnice między zespołami w danym gatunku mogą być tak duże, że dana scena z innej perspektywy już mu się nie spodoba. Dobra, ale już nie piszmy o blacku tylko o prawdziwym pała metalu.

Tak sobie pomyślałem co z tego co mam może się kwalifikować jako power metal wg twojej definicji Izlude, i chyba pasuje Meliah Rage (tylko Kill to Survive znam) no i może brytyjski Raven, ale co do tego nie jest pewien bo chyba jednak to zwykły heavy metal.

To tak na szybko może coś znajdę jeszcze ;]

Negro Defecator napisał:

dobry, odsiewający pozerów temat.
VENOM też na początku nazywany był power metalem, bo grał muzykę dla mężczyzn, podczas gdy typowe NWOBHM było już uważane za granie dla cip.

W książeczce do Black Metal jest cytat Kronosa: "Our music is Power Metal, Venom Metal, Black Metal, not Heavy Metal cos that's for the chicks" ;]